Warto może w tym miejscu przedstawić w skrócie podstawowe założenia pierwotnej wersji tego dokumentu. Otóż twórcy przepisów odnieśli je do urządzeń zasilanych z sieci jedno- lub trójfazowej pobierających prąd nie przekraczający 16A dla każdej z faz zasilania i o całkowitej mocy pobieranej w sposób ciągły mieszczącej się w zakresie od 75W do 1000W. Wszystkie urządzenia poniżej dolnej granicy mocy nie podlegają ograniczeniom normy (przy czym zaplanowano przesunięcie dolnego ograniczenia mocy do wartości 50W po upływie okresu przejściowego), a urządzenia o mocy większej od 1000W również nie muszą spełniać wymagań standardu. Dodatkowo wszystkie urządzenia podlegające ograniczeniom podzielone zostały na cztery podstawowe klasy:

Wymagania dla urządzeń klasy A i B są stosunkowo łatwe do spełnienia. Wystarczy, że kolejne harmoniczne prądu zasilającego nie przekroczą zadanych poziomów (wymagania sprawdza się do 40-tej harmonicznej) przy czym istotne jest, że maksymalne wartości amplitudy poszczególnych składowych są podane w amperach jako wielkości bezwzględne i nie zależą od mocy urządzenia. Wartości amplitud prądu dla klasy A podane są w poniższej tabeli:

Urządzenia należące do klas C i D jako występujące powszechnie i w dużej liczbie, mają ograniczenia zdecydowanie bardziej rygorystyczne przede wszystkim dlatego, że dopuszczalne poziomy są zdecydowanie niższe i dodatkowo uzależnione są od pobieranej przez dane urządzenie mocy. Nie wnikając w szczegółowe określenia dopuszczalnych poziomów można powiedzieć, że dla tych obu klas prąd pobierany z sieci powinien być bardzo zbliżony do sinusoidy dla wszystkich urządzeń w rozważanym zakresie mocy. O ile definicja klasy C jest stosunkowo jasna, to bliższego wyjaśnienia wymaga klasa D i tzw. „określony” kształt prądu. Przyjęto, że wszystkie urządzenia dla których 95% prądu pobieranego z sieci znajduje się w określonym normą obszarze należą do klasy D. Na rysunku przedstawiono zdefiniowany obszar ograniczający „określony” kształt prądu:

Nic więc dziwnego, że już po opublikowaniu pierwszego tekstu EN61000-3-2 najbardziej renomowani producenci zasilaczy wprowadzili do swojej oferty wyroby posiadające tzw. Elektroniczny Układ Korekcji Współczynnika Mocy, czyli aktywny filtr wejściowy korygujący kształt pobieranego z sieci prądu i sprowadzający go do sinusoidy zgodnej w fazie z napięciem zasilania. Oczywiście wprowadzenie tych dodatkowych układów wiąże się ze wzrostem ceny zasilacza oraz jego dodatkowym skomplikowaniem, ponieważ w praktyce w jednej obudowie należy umieścić dwa niezależne, impulsowe systemy przetwarzania. Wydawało się, że nowa norma EN61000-3-2 postawiła barierę dla wielu firm produkujących zasilacze nie mających możliwości szybkiego wdrożenia nowych układów, opracowania dokumentacji oraz przeprowadzenia niezbędnych badań. Z kolei użytkownicy systemów zasilających stanęli przed problemem stosunkowo niewielkiego na razie asortymentu zasilaczy spełniających nowe wymagania, a jednocześnie ich znacznie wyższej ceny. Wielu producentów korzystając z powstałej sytuacji wysunęło na pierwszy plan fakt posiadania przez ich wyroby Korekcji Współczynnika Mocy przedstawiając go jako podstawowy atut w akcji marketingowej.

Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, że w dniu rozpoczęcia obowiązywania normy EN61000-3-2 (01.01.2001) opublikowana została poprawka A14 do w/w normy. Poprawka ta w sposób zasadniczy zmienia podejście przede wszystkim do kwalifikacji urządzeń, co do których wymaga się zgodności z klasą D. Otóż według poprawki A14 wymagania klasy D powinny spełniać jedynie ściśle określone urządzenia, a mianowicie: komputery osobiste, monitory do tych komputerów oraz odbiorniki telewizyjne i to niezależnie od kształtu prądu jaki pobierają z sieci! W ten sposób ogromna grupa urządzeń mogła zostać przekwalifikowana z klasy D do klasy A, dla której ograniczenia są zdecydowanie łagodniejsze. Z praktyki wiadomo, że typowe zasilacze impulsowe (z którymi w większości mamy do czynienia na rynku) o mocy wyjściowej nie przekraczających 200-240W spełniają z reguły bez problemów wymagania stawiane urządzeniom klasy A. Tak więc nie trzeba ich wyposażać w żadne dodatkowe filtry ani układy Korekcji Współczynnika Mocy. Przy nieco większych mocach (300W – 1000W) obniżenie zawartości harmonicznych w prądzie pobieranym z sieci staje się już konieczne, ale nie musi to być prąd czysto sinusoidalny i praktycznie wystarcza tylko częściowe poprawienie jego kształtu, co w wielu wypadkach daje się zrealizować mniejszym kosztem, niż przy zastosowaniu pełnej Elektronicznej Korekcji Współczynnika Mocy. Często ten cel osiągany jest przez pewne modyfikacje transformatora w przetwornicy zasilacza bez konieczności dodawania drugiego stopnia przetwarzania impulsowego.

Poprawka A14 umożliwia również bardziej elastyczne podejście do określenia mocy pobieranej przez urządzenie. Otóż producent (lub użytkownik) może sam zadeklarować poziom mocy pobieranej w sposób ciągły przez urządzenie i poziom ten może być mniejszy od nominalnej mocy stosowanego zasilacza. Dla przykładu: komputer posiadający zasilacz o mocy znamionowej 150W pobiera z sieci w sposób ciągły moc 80W – producent może taki sprzęt zadeklarować jako nie podlegający wymogom EN61000-3-2 (limit 75W można powiększyć o dopuszczalną odchyłkę +10%). Oczywiście zadeklarowany pobór mocy powinien być potwierdzony wiarygodnymi badaniami i pomiarami lub musi w sposób niepodważalny wynikać z dokumentacji urządzenia.

Poprawka A14 do EN61000-3-2 pomija również problem obniżenia dolnego poziomu mocy dla urządzeń podlegających ograniczeniom normy do 50W. Tak więc wydaje się, że w najbliższej przyszłości nie nastąpią już istotne zmiany w podejściu do omawianych zagadnień.

Podsumowując przedstawione powyżej uwagi można wyciągnąć następujące wnioski: